Μια κοινή διαφωνία μεταξύ όσων ασχολούνται με την διατροφική επιστήμη αφορά την ανάγκη προσαρμογής του σώματος σε αλκαλικά επίπεδα. Το «ζουμί» της όλης υπόθεσης είναι πως η σημερινή δίαιτα του 99% των ανθρώπων απέχει κατά πολύ από την ιδανική εκείνη δίαιτα που έχει οριστεί από την φύση και τον νόμο της εξέλιξης, με αποτέλεσμα να οδηγεί τους ανθρώπους στην απόκτηση ασθενειών και νοσημάτων.
Αλκαλική Δίαιτα και μυϊκή ανάπτυξη | Μέρος 1ο
Η σημερινή δυτική διατροφή περιλαμβάνει μεγάλη κατανάλωση επεξεργασμένων τροφίμων, όπως κρέατα, επεξεργασμένα σιτηρά και λευκή ζάχαρη. Η αναλογία χλωριούχου νατρίου ή κοινώς αλατιού και καλίου έχει επίσης αλλάξει σε βάρος του καλίου. Όλα αυτά αυξάνουν κατά πολύ το όξινο φορτίο του σώματος. Η διαφωνία πηγάζει από το πόσο σοβαρές είναι τελικά οι επιδράσεις αυτής της διατροφής στην οξύτητα του σώματος, συνεπώς και στην υγεία.
Πολλοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι το pH ή ο δείκτης οξύτητας και αλκαλικότητας στο αίμα ελέγχεται αυστηρά από μια σειρά φυσικών «ρυθμιστών» του σώματος. Αυτοί οι «ρυθμιστές» λειτουργούν με το να ουδετεροποιούν τα επιπλέον οξέα, κάτι που τελικά οδηγεί σε αυξημένα επίπεδα pH (αλκαλικότητα). Αυτό είναι ζωτικής σημασίας, καθώς η μη ελεγχόμενη οξέωση (μειωμένα επίπεδα pH στο αίμα) μπορεί να αποδειχθεί μοιραία. Εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν ότι πράγματι μπορεί να υπάρξει μεταβολική ανισορροπία μεταξύ οξύτητας και αλκαλικότητας αναφέρονται σε χαμηλού επιπέδου, συστημική (σε όλο το σώμα) μεταβολική οξέωση, η οποία δεν είναι αρκετή ισχυρή ώστε να προκαλέσει άμεσα σοβαρά ιατρικά προβλήματα που χρήζουν εισαγωγή στο νοσοκομείο, αλλά αρκετά δυνατή ώστε να διαταράξει την ορθή λειτουργία πολλών μεταβολικών διεργασιών.
Τι είναι το pH και γιατί είναι σημαντικό ;
Τα επίπεδα pH (potential for hydrogen) ορίστηκαν για πρώτη φορά το 1909 ως η συγκέντρωση ιόντων υδρογόνου σε ένα υγρό (όπως π.χ το πλάσμα του αίματος) και εκφράζονται σε moles ανά λίτρο υγρού. Όλα τα οξέα είναι γνωστό ότι παράγουν ιόντα υδρογόνου, ενώ οι βάσεις δέχονται αυτά τα ιόντα, ουδετεροποιώντας την όξινη επίδραση. Στο σώμα ο κύριος ρυθμιστής ή βάση είναι τα διττανθρακικά, που παράγονται στα νεφρά. Το pH μετριέται σε μια κλίμακα από 0 που είναι απόλυτα όξινο έως το 14 που είναι απόλυτα αλκαλικό ή βασικό. Το 7 που είναι και το νερό θεωρείται ουδέτερο. Η οξεοβασική ισορροπία του αίματος πρέπει να διατηρείται αυστηρά στο 7,3 με 7,4 (ελαφρώς αλκαλικό). Το σώμα χρησιμοποιεί διάφορα βοηθητικά συστήματα για να διατηρήσει αυτή την στενή γραμμή, συμπεριλαμβάνοντας την λειτουργία των πνευμόνων, καθώς και των ιδρωτοποιών αδένων. Οι πνεύμονες δρουν αποβάλλοντας το διοξείδιο του άνθρακα μέσω της αναπνοής.
Ασβέστιο και pH
Μια άλλη πηγή ρύθμισης είναι το ασβέστιο που είναι αποθηκευμένο στα κόκκαλα, το οποίο βοηθά στην διατήρηση του pH και των διττανθρακικών στο αίμα. Οι σκελετικοί μύες επίσης προσφέρουν κάποιες «ρυθμιστικές» επιδράσεις στην μορφή των φωσφορικών ανιόντων και της καρνοσίνης που περιέχουν. Μια από τις διαφωνίες σχετικά με την χρόνια κατανάλωση υψηλών πρωτεϊνικών διατροφών είναι ότι κάποια αμινοξέα που αποτελούν την πρωτεΐνη παράγουν μεγάλη ποσότητα οξέων όταν μεταβολίζονται. Αυτό με την σειρά του προκαλεί την διαρροή ασβεστίου από τα κόκκαλα, ώστε να διατηρηθούν τα ζωτικής σημασίας επίπεδα οξύτητας 7.3-7,4 στο αίμα και στους ιστούς. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, η κατανάλωση μια διατροφής πλούσιας σε πρωτεΐνη θα οδηγήσει τελικά σε σοβαρό εκφυλισμό του οστίτη ιστού στα κόκκαλα, όπως συμβαίνει π.χ στην οστεοπόρωση.
Αν κάτι τέτοιο ίσχυε 100%, θεωρητικά οι bodybuilders και οι αθλητές που καταναλώνουν υψηλές πρωτεϊνικές δίαιτες για χρόνια θα έπρεπε να είχαν «σακατευτεί», καθώς πλησίαζαν το εξηκοστό έτος της ηλικίας τους. Μέχρι τώρα κάτι τέτοιο δεν έχει δειχθεί στην πράξη. Ενώ διάφορα προβλήματα σε συνδέσμους και κόκκαλα αποτελούν συχνό φαινόμενο στους αθλητές, αυτά συνδέονται κυρίως με την φυσική αθροιστική επιβάρυνση που δέχονται από την αγωνιστική καριέρα και τους τραυματισμούς, παρά από απο την χρόνια διαρροή ασβεστίου από τα κόκκαλα. Στην πραγματικότητα η λήψη φωσφορικών ανιόντων προστατεύει από την απώλεια ασβεστίου στα κόκκαλα. Η κατανάλωση όμως μονάχα πρωτεΐνης, χωρίς άλλα συστατικά πράγματι θα οδηγούσε σε απώλειες ασβεστίου, καθώς κάποια αμινοξέα είναι πολύ όξινα όταν μεταβολίζονται.
Αυτά τα αμινοξέα περιέχουν θείο (sulfur) και περιλαμβάνουν την μεθειονίνη και την κυστεΐνη. Όταν μεταβολίζονται, το πολύ καυστικό θειικό οξύ παράγεται. Χάρις όμως στους φυσικούς ρυθμιστικούς μηχανισμούς που αναφέρθηκαν παραπάνω, αυτά τα μεταβολικά οξέα ουδετεροποιούνται αμέσως, πριν προλάβουν να κάνουν κακό. Και καθώς τα φωσφορικά ανιόντα είναι παρόντα σχεδόν σε κάθε πρωτεϊνική τροφή, η απώλεια ασβεστίου μετά την κατανάλωση πρωτεϊνικού γεύματος δεν αποτελεί θέμα. Μάλιστα πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι η πλούσια πρωτεϊνική δίαιτα προωθεί την έκκριση του ινσουλινομιμητικού αυξητικού παράγοντα (IGF-1), που είναι γνωστό ότι συμβάλλει στην αυξημένη οστική μάζα.
Τα άρθρα μας προορίζονται για εκπαιδευτικούς και πληροφοριακούς σκοπούς και δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται ως ιατρικές συμβουλές. Για οποιαδήποτε διευκρίνηση, είτε αλλαγές στο διατροφικό σας πρόγραμμα είτε λήψη οποιουδήποτε συμπληρώματος διατροφής, συμβουλευτείτε τον προσωπικό σας επαγγελματία διατροφολόγο ή γιατρό.
